వూరునుంచి మా వూరికే

ఏమున్నది
రెండుగా చీలిపోయింది
ఊరుగా కొత్తపేటగా

శిథిలమౌతున్న వాటినివదిలేసి
పరుగెట్టగల్గినవారు
మైదానాలవైపు పరుగెట్టారు

జీవితాలను అడుసుగా పిసికి
గోడల్లోనొ కప్పు వాసాల్లోనో దాచుకున్నవారు
అటకమీదుంచిన ఆనందాన్ని
ఎవరైనా దించిపెడ్తారని
ముడతలుపడ్డ కనుబొమల్నెత్తి
కాలువిరిగిన వాలుకుర్చీని సరిచేసుకుంటూ
ఎదురుచూస్తూ అక్కడుండిపోయారు

మరికొన్ని జ్ఞాపకాలు
లోగిళ్ళ మొండిగోడలమద్య
మొలిచిన జిల్లేడులో
తుమ్మకంపల్లో చిక్కుకున్నాయి

అప్పుడెప్పుడో
నగరానికి బస్సు ఎక్కుతూ చూసిన గుర్తు
ఇప్పుడవి మానులయ్యాయి

అడపాదడపా
ఎప్పుడైనా నాల్గురోజుల పథకంవేస్తే
పాయఖానలేదని
కేబుల రంగుటీవీ లేదని
గోలచేసిన కుటుంబంతో
అన్నీ ఒక్కరోజు పథకాలుగా కత్తిరించడమే

కొంచెం ఎదిగిన పిల్లలతో
పోటీ పరీక్షలతో
దేశమో విదేశమో తేల్చుకొనేసరికి
ఫోనుడబ్బాలో పడ్డ రూపాయిలా
కాలం గిర్రున తిరిగింది

జ్ఞపకాలు దాచుకోలేనివాణ్ణి
ఊరినెట్లా దాచుకోను?

ఇప్పుడక్కడ కొత్తపేటలేదు

కొత్తపేటే వూరయ్యింది

ఎక్కడ్నుంచో ఎగిరొచ్చిన పెద్దపక్షి

యాంటీనాలుగా రెక్కలుచాపి

ప్రతి ఇంట్లో దూరాలనిచూస్తోంది

ప్రపంచ సుందరాంగులంటూ
పొగిడే గొంతుతో
సన్మోహమంత్రమేదో జపిస్తుంది

పొడిపొడిగా రాలుతున్న బంధాలుగా
అపార్టుమెంటుల్ని నిర్మింపచేస్తుంది
అమ్మగొంతుక్కి ఉరివేసి
మమ్మీని బ్రతికించుకుంటూంది.